Alvorens gelijk de auto in te stappen richting Yuma, duiken we terug de oude stad van San Diego in. We ontbijten daar, en verwachten elke minuut dat Clint Eastwood of Lucky Luke van achter de hoek komt gestapt. Het is er zo "Western".
Ons ontbijtje kiezen we gezond (jaja, soms kan het) en we genieten van de livingroom dewelke de stijl is van het eethuisje. De dienster is een alternatieve meid die wel een babbeltje voor ons over heeft.
We rijden vervolgens naar het Balboa-park om daar nog wat kiekjes te nemen van de mooie oude spaanse architectuur. Met een beetje pijn in het hart (San Diego nodigt zo uit om langer te blijven) volgen we onze roadbook.
We kiezen niet voor de rechtstreekse route, maar gaan via een mooie omweg naar Yuma. We rijden de ruwe natuur in en hoe verder we landinwaarts trekken hoe schraler en droger het landschap wordt.
We zijn op weg naar Borego Springs een dorpje dat precies is weggelopen uit "The Flying Doctors". Onderweg geniet Kriss van een lekkere cheeseburger in een dorpje aan een meer.Ik eet zoals gewoonlijk zo goed als niets, enkel eens proeven van Kris zijn eten.
Vermoedelijk zijn we hier de enigste buitenlandse toeristen. De rest zijn een groepje oude bikers en mobilhome-toeristen die komen vissen en bbq'en. In deze resto spelen ze wienerwalsjes en kan je schnitzel eten, best wel schattig.
Een tafel verder zitten mister en misses Cowboyhoed (en met een forse broeksriem van Texas). Ze bidden voor het eten en bedanken de dienster (Yeah, thanx ma'am!). Later komen we dat koppel terug tegen die ons dan hartelijk begroeten alsof we al jaren de beste vrienden zijn en roept(!) op het einde van onze chat "Welcome to America". Het blijft een volkje apart. Hun familie blijkt van Texas, maar zelf zijn ze van Californische origine.
We toeren enkele uren voort en komen in de vallei van Borrego Springs. Eén kruispunt, één bank, één winkel, één snackbar en één café. De rest zijn losstaande huisjes verspreid over de vallei. In totaal wonen er 3000 mensen, maar we hebben er maar 9 gezien.
We drinken er in een donkere bar onze regular and diet coke (een beker weer zo groot als een zwembad) en verbazen ons over dit dorpsfenomeen. Aan de toog staat een vrouw dronken te worden, en een vaste caféklant profiteert hiervan om zich over haar te ontfermen. Succes beide!
We rijden de vallei uit, richting grote baan naar Yuma. We rusten ff uit op een lege parking, als er plots een grote truck komt aangereden. De uitgelezen moment, we willen zo een groot baanmachine wel eens van binnen zien.
De chauffeur is uiterst vriendelijk, en showt zijn hondje en zijn truck. Die kerels zijn zo fier op hun rijdende salon dat ze ons met plezier binnen roepen. Wauw, wat een ruimte inside, onze Europese chauffeurs zouden jaloers worden (maar die moeten dan ook geen 4 weken onderweg zijn met een lading).
Later zal Kriss op een andere parking, terwijl ik naar het toilet ben, nog eens een chauffeur aanspreken (één van Canadese origine) die een nog grotere truck heeft. Hij heeft ook een hondje als gezelschap, en showt ook weer zijn truck langs binnen.
Het valt ons ook dat de agent in San Diego (de dag voordien) niet had overdreven, de politie in de Staat Arizona is superactief met het opschrijven en achtervolgen van snelrijders. De ene keer houden ze opvallend wacht aan de kant van de weg, maar dikwijls staan ze ook verborgen in en achter struikjes, zodat ze pas zichtbaar worden als je voorbij rijdt.
Het is al een uurtje donker als we Yuma binnenrijden. We zoeken ons motel op, eten daar en hebben een grappige babbel met Ashley, een jonge dienster met tattoos die graag op huwelijksreis wil gaan naar België ("met al dat bier zou ik alle dagen dronken worden").
In de bar zijn enkele cowboys zich op het podium aan het installeren, en een weinig mensen komen naar het optreden kijken. Het is zaterdag, uitgangsavond, maar we zijn te moe en zoeken onze motelkamer op. Tenslotte hebben we al een hele dag country-muziek gehoord in de auto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten