zondag 15 november 2009

Dag 5: San Diego

We rijden richting San Diego, maar willen onderweg San Juan de Capistrano bezoeken. Hier is de eerste missiepost gelegen. Indertijd hadden die de bedoeling om de "wilde" te bekeren tot het Christendom en aanzetten tot het bouwen van huizen en kerken.

We kunnen de missiepost niet onmiddellijk vinden en komen ongewild bij de sheriff'office uit. Achter de balie zit een niet zo jonge dame, ze blijkt geen echte flik te zijn, maar een vrijwilligster (dat is wat anders dan het rode kruis).

Op dat moment komt er een kleerkast van een vent de hoek omgelopen. De motard van de flikken. Met deze kerel wil je geen last, zijn blik alleen al doodt mensen. Maar zodra hij hoort dat wij van België zijn, wordt hij de vriendelijkheid zelve (zijn grootmoe was hollands, en dat schept in zekere zin een band).

We worden de weg gewezen en genieten even later van "the stone church". Officieel de eerste kerk in Amerika, al bestaat hier geen 100% zekerheid over. De missiepost is een oase van rust en de collibrietjes durven zich te vertonen. Daarbuiten vinden we een gezellig plekje om te eten, en het valt voor het eerst op dat dit dorpje een enorme Mexiaanse/Indiaanse cultuur uitademt.


Onderweg naar San Diego komen we ook Seaworld voorbij, maar het tijdsschema laat ons geen uitstapje toe. Sorry "free Willy", andere keer. Tevens zien we ook een knipoog uit de film The Naked Gun.

"Alles doet mij aan mijn ex denken!" (Leslie Nielsen in The Naked Gun)

We rijden San Diego binnen. Een prachtige, afgeborstelde stad met brede voetpaden waar je van kan eten. Mooie huizen, leuke haven, ferme palmbomen. Zo hadden we ons LA voorgesteld, maar we vinden het terug in San Diego.


In tegenstelling tot NYC heeft men hier een uitgesproken Little Italy. We toeren langs de oude haven, het eilandje met de Navy vliegdekschepen, het Balbao-park (met o.a. de wereldberoemde zoo van San Diego) en the old town (een oud Westerndorpje met uitgesproken Mexicaanse invloed).




De gidse steekt het niet onder stoelen of banken dat haar San Diego zoveel beter/mooier is dan LA, op het arrogante af. Ruiken we daar enige frustratie? Alleszins nergens voor nodig. San Diego is rijk aan natuur en architectuur.

Tegen 's avonds komen we terug aan bij de auto, en slaan voor een uurtje een babbel met een flik. Een toffe kerel die ons nuttige tips geeft voor 's anderdaags (de trip naar Yuma, in Arizona) en ons tevens wijst waar we lekker kunnen eten.

We eten in een romantisch restaurantje, maar daar de Amerikanen geen gezellig tafelen kennen, hebben we wel lekkere vis gegeten, maar staan we in minder dan een half uurtje terug op straat.
Ons hotel (opnieuw een Crown Plaza) is oud, volks en nodigt ons niet uit om lang in de bar te blijven hangen. Na één Budweisser zoeken we onze bedjes (we sliepen bijna altijd apart) op.

Geen opmerkingen: