We hebben prinsheerlijk geslapen. Alvorens richting ontbijt te trekken, doen we onze vakantiehobby (foto's nemen van zoveel mogelijke verschillende nummerplaten, in de categorie Staten van Amerika).
De honden op de parking zitten er nog steeds.
Als ontbijt gaat Kriss voor de pancakes. Hij krijg drie ferme koeken voorgeschoteld, wat het ontbijt weereens tot een uitdaging maakt om alles op te krijgen. En het lukt hem telkens weer (met dank aan de weegschaal die dit verlof een oogje wou dichtknijpen).
Ik hou het bescheiden op toast met confituur.
Een tafel verder zit Big Old Mama met haar 7 zonen. Overduidelijk van Indiaanse origine, verleidelijk om te fotograferen, maar we laten het maar zo.
We trekken Canyon de Chelly in. De Grand Canyon, maar niet zo groot uitgevallen. Het is prachtig stukje natuur, en bovenal zijn we hier omzeggens alleen. Alleen op enkele Indianen en wilde paarden na.
We rijden naar verschillende uitzichtpunten en komen onderweg een joekel van een spin tegen. We weten wel dat we verderdoor nog Spiderrock zullen zien, maar het ene heeft niets met het andere te maken. De spin bezorgt ons een koude rilling, en we worden plots wat alerter tijdens het rondwandelen.
Anyway, dit natuurpark heeft veel indruk op ons gemaakt, misschien wel meer dan Grand Canyon op ons zal hebben. Daar rijden we vervolgens naar toe.
Na uren rijden wordt het avond en komen we voorbij Little Collorado, een panoramapunt beheert door de Native Americans. We gaan eens vlug over hun marktje, kopen wat op het indianenmarktje en genieten van het kolosale uitzicht.
Vervolgens rijden we het wellicht bekendste nationale park van Amerika binnen: The Grand Canyon. Het wordt aardig koud, donker en we zoeken onze gereserveerde slaapplaats op, in het park zelve.
De wegen zijn niet verlicht, en plotseling staat er een fors hert langs de baan. Fier rechtop, met een gewei waar Kim de Hert (leugenpaleis) enigszins jaloers op zou zijn. Wauw!
Het hotel (eigenlijk een Lodge) is standaard, maar de mentaliteit die er heerst zit enigzins fout. Hetzelfde kom je ook tegen in Barcelona: "Waarom zouden wij vriendelijk en beleefd moeten zijn? Waarom zou ons eten prima moeten zijn? Iedereen komt toch naar ons, de kassa draait sowieso winst!"
Het eten dat we aan de selfservice krijgen is koud en trekt op geen kl... . We betalen niet, zwieren de plateau aan kant en gaan op zoek naar een restaurant. Pech voor ons, de andere resto's hadden een lange wachtlijst en ons geduld en humeur kon dit niet meer aan.
We lopen buiten in het park, in het donker (men had ons aangeraden een zaklamp mee te nemen), als we plots enkele herten op de parking zien wandelen. Mama op stap met haar kleine bambies. Prachtig om zien, ons slecht humeur verdwijnt onmiddellijk.
Wat het eten betreft: we ondergaan ons lot en keren weer naar de slechte keuken eerder vernoemd. We spelen op veilig en kiezen de pasta. Niet echt warm, niet echt lekker, maar het kan niet allemaal super zijn. Morgen wordt gegarandeerd beter.
