Marlies Dekkers

Het blijft toch mooie lingerie. En zeker haar nieuwe collectie.
Ik ben vorige week pas een nieuw item uit de collectie gaan kopen, maar wil al terug gaan nu ik de wintercollectie heb gezien.
En dan vooral den diene met de swarovski-steentjes......
Ik heb hem voor alle zekerheid maar op mijn Nieuwjaarslijstje gezet... Je weet maar nooit dat er iemand eens gul wil zijn.....

Wie wil er mijn Kerstman zijn???

De blaaskappelen

Gisteren moest ik naar een afscheidsfeestje van een collega.
Het feestje op zich was niets speciaal, gewoon gezellig een beetje kunnen praten met collega's buiten de ziekenhuismuren.
Het was te doen in een omgebouwde garage ergens in Borgerhout. Best gezellig, het enige nadeel was dat het toilet zich buiten bevond. Een vrouw zou geen vrouw zijn indien ze op een avond niet minder dan twee keer per avond een sanitaire stop zou hebben. Ik ben dus een vrouw....... Het was f***ing koud,....

Maar dat wou ik eigenlijk helemaal niet vertellen.
Ik had een collega beloofd om haar naar huis te brengen, naar Berchem.
Omdat ik chauffeur was, had ik, buiten een lekkere Leffe om 20u niets meer gedronken. Nogal een geluk bleek achteraf, want ergens ter hoogte van de Singel mocht in stoppen. Het stond er vol met flikskes, den ene al een beetje vriendelijker dan den andere natuurlijk.
Den diene die ons wou tonen waar we moesten stoppen was wel een beetje TE. Hij stond daar maar met zijn stokske te zwieren (zijn lichtje hé....), ik stopte, maar volgens hem een beetje te vroeg. Zo een pretentie dat diene had. Ik denk dat sommige flikken da leren op 't school.
Raamke laten zakken, en een ander flikske kwam. "Hebt U gedronken Mevrouw?" (hij zei mevrouw tegen me...)
"Ja, Meneer, ik heb een Leffeke gedronken, maar wel 5 uur geleden" (Ik mag nie liegen van mijn mama)
"Zou U eens willen blazen?"
"Ja, meneer"

Ikke blazen op diene zijn pijpke.... Tot hij zei:"nog enkele seconden...."

SAFE!!!!!!

"Dank U Meneer, da is mijnen eerste keer...."

Maar ik heb niets gekregen.

Gierigaards......

Dag 8: Canyon the Chelly

We worden wakker en voelen ons beide geradbraakt. Het lijkt ons een duur hotelpark, maar dan mogen ze gerust eens wat investeren in goede matrassen.

Voor de deur ligt The Daily News op ons te wachten (een lange smalle krant waarop Obama op de voorpagina iets belangrijks heeft gezegd ivm Afghanistan) en we zoeken Starbucks op voor het ontbijt.

Op het terras verdiepen enkele mannen in kostuum zich in the financial pages, maken notities en spreken en passant af voor "een golfke te doen".
Een meisje komt met haar hondje voorbij en één der mannen zegt: "Nice Sneakers, Lisa".
Waarop Lisa uiterst beleefd antwoordt: "Thank you, mr. Greason" en vervolgens een koffietje gaat kopen en haar hond buiten laat wachten. Een scène zo uit een film geknipt.

De auto brengt ons vandaag richting Chinle, een stadje in het reservaat van de Navajo Indians. Om daar te geraken moeten we eerst door een ander reservaat, dat van de San Carlos (gekend van Fort Apache).

Het landschap wordt opnieuw "rotsig". De wegen gooien zich als een schoenveter langs bergen en dalen, kruipt over riviertjes en duikt in tunnels en onder bruggen.

Er rijdt al geruime tijd een beige pick-up achter ons aan. Plotseling zien we in de spiegel rode en blauwe flikkerlichten die gemonteerd zijn aan de binnenkant van het dak van de wagen. Jep, de sheriff heeft ons te stekken!

Een beetje zenuwachtig stoppen we de wagen, opent Kriss het raam en legt hij beide handen op het stuur. Een uiterst vriendelijk officer vraagt onze papieren. Hij wil weten of ik gedronken heb, of dat we aan sightseeing deden.

Hij vindt het speciaal dat we van België zijn, vraagt onze volgende bestemming en zegt ons dat we de namen van de steden moeten uitspreken zoals de Indianen (Sjinlie!). Hij wenst ons nog een goede vakantie en laat ons gaan.

Enkele mijlen later besluiten we een kleine omweg te maken langs het Petrified Forrest, ons eerste Nationale Park. Een groot dor landschap ligt vol met versteende bomen. De geschiedenis heeft hier sporen nagelaten van de eerste generatie Dino's.


Toen route 66 the road to be was, was Petrified Forrest en The Painted Rocks de attractie van de streek. Een motel met stenen wigwams dateert nog uit die tijd.

Het schemert als we het park verlaten en we hebben nog aardig wat mijlen te rijden. Het verkeer wordt minder druk en de gps leidt ons naar rustige banen. Banen waar geen verlichting is en we af en toe schrikken als we plots een paard los naast de baan zien staan of het kadaver van dode coyotes zien liggen.

Het laatste uur rijden we in "pikkendonker" en we halen dan ook opgelucht adem als we Chinle binnenrijden.

We vinden snel ons hotel en zijn gecharmeerd door het vriendelijke en goedlachs hotelpersoneel die allemaal zonder twijfel Native Americans (Ze willen niet meer Indianen worden genoemd) zijn.

Maar niet alleen het personeel, ook de inrichting kan ons charmeren: hout en tapijt, gezelliger dan hier kan je het niet vinden.
Het is 21u30 en we hopen dat de keuken nog open is. "Geen probleem", zegt een mollige squaw (haar totem: "Forse Bizon"), "je kan eten bestellen tot 22u00, je hebt dus nog 1,5 uur de tijd".
Zonder het te weten zijn we een andere tijdzonde ingereden. Voor één avondje mogen we onze klok verzetten. We eten zeer lekker, drinken alcoholvrij bier (alcohol is verboden in het reservaat, het bij je hebben kan al een aardige straf opleveren) en zoeken onze knusse kamer op.

Twee honden houden wacht op de parking.

Deze plaats ademt ook weer authentiek Amerika uit. Zalig!

Dag 7: Phoenix - Scottsdale

Vandaag is het zondag, en net zoals in Europa is dat een rustdag, en dat is er aan te merken. Veel is gesloten, toch in Yuma alleszins. Het doorkruist een klein beetje onze geplande dagindeling.

Bij wat rondrijden in de "stille" stad ontdekken we de oude gevangenis. Een parel van een stukje plaatselijke geschiedenis, te mooi om te laten liggen.



We toeren verder en gaan richting Phoenix (bekend van zijn wereldberoemde Univ), meer bepaald naar Scottsdale. Er schijnen daar enkele grote "shoppingmalls" te zijn, en Kriss kan wel enkele nieuwe jeansbroeken gebruiken.

We hebben al snel door dat er in Scottsdale geld zit, wat ons betreft moet het hier het Knokke van Arizona zijn. Dure wagens, chique volk, ... en de prijzen in de winkel zijn er dan ook naar.

Het shoppingcenter bestaat eigenlijk uit meerdere centra, wij houden het bescheiden bij één en merken dan al dat ze het in Amerika weer eens groot zien. Wijnegem shoppingcenter is echt wel een "pisserke" om het zo uit te drukken.

Opvallend is ook wel dat alles weer in overtreffende trap wordt getoond: groots, veel licht, veel water, en veel show. Het is iets dat dikwijls terugkomt en daar schijnen Amerikanen dus wel gevoelig aan te zijn.

Buiten de winkels en eetgelegenheden zijn er ook bioscoopzalen ("theatres") in deze megacentra.
Kriss vindt ondertussen 2 broeken voor een behoorlijke prijs (hij is geen merkenman, en het kostte dan ook ff moeite om geen duur - lees snobmerk - te vinden).

Voor mij slaat het shoppen wat tegen, men mikt hier duidelijk op de welgestelde Amerikaanse girls met maatje Xs. En zeggen dat Amerika volloopt met volslanken meiden. Maar niet hier.

Het is donker als we ons hotel gaan opzoeken, en de gps stuurt ons richting Hilton. Het duurt ff eer we terechtkomen waar we moeten zijn. Het is een motelpark met duidelijk de betere kamers. Maar achteraf zal blijken ook de kamer met het slechtste bed. Auw, onze rug!

In de buurt zien we een gezellig plekje om te eten, maar ook hier loopt de chi-chi er weer af. De dienster trekt een pruillipje als we "maar" bier bestellen (ze had ons daarvoor de wijnkaart met superdure flessen in handen geduwd). En ook het feit dat we één steak voor ons tweetjes bestellen, is duidelijk een snee in haar portemonnee (ze staan tenslotte allemaal op percent).

We krijgen een lekkere steak, met ... macaroni en kaas! Een geluk dat ik weeral apart groenten bijgevraagd heb, anders waren er weeral geen vitaminens aanwezig. Aan de tafel naast ons zit een kerel waar je geen ruzie mee wil hebben, een rauwe (!) steak te eten. De steak is groot en meneer verobert hem langzaam maar zeker. Het ziet er niet zo smakkelijk uit.

Sneller dan voorzien staan we terug buiten (zoals al eerder gezegd: Amerikanen ken niets van gezellig tafelen, voor hen is het goed als het maar snel en veel is).

's Nachts vloeken we op het bed, we duwen het meubilair aan de kant en installeren ons op de vloer. 's Morgens zijn we geradbraakt, gelukkig hebben we maar éénmaal zo een voorval gekend.
Morgen trekken we naar de Indianen!

Een compliment?!?!

"Amai, jij had wel nen dikke kop hé"
Dat kreeg ik enkele dagen geleden te horen van mijn echtgenoot na het zien van deze foto.
VOOR

NA

Tja, geheel ongelijk had hij nu ook weer niet. Nu is mijn hoofd inderdaad wel wat kleiner...

Dag 6: Yuma

Alvorens gelijk de auto in te stappen richting Yuma, duiken we terug de oude stad van San Diego in. We ontbijten daar, en verwachten elke minuut dat Clint Eastwood of Lucky Luke van achter de hoek komt gestapt. Het is er zo "Western".

Ons ontbijtje kiezen we gezond (jaja, soms kan het) en we genieten van de livingroom dewelke de stijl is van het eethuisje. De dienster is een alternatieve meid die wel een babbeltje voor ons over heeft.

We rijden vervolgens naar het Balboa-park om daar nog wat kiekjes te nemen van de mooie oude spaanse architectuur. Met een beetje pijn in het hart (San Diego nodigt zo uit om langer te blijven) volgen we onze roadbook.

We kiezen niet voor de rechtstreekse route, maar gaan via een mooie omweg naar Yuma. We rijden de ruwe natuur in en hoe verder we landinwaarts trekken hoe schraler en droger het landschap wordt.

We zijn op weg naar Borego Springs een dorpje dat precies is weggelopen uit "The Flying Doctors". Onderweg geniet Kriss van een lekkere cheeseburger in een dorpje aan een meer.Ik eet zoals gewoonlijk zo goed als niets, enkel eens proeven van Kris zijn eten.
Vermoedelijk zijn we hier de enigste buitenlandse toeristen. De rest zijn een groepje oude bikers en mobilhome-toeristen die komen vissen en bbq'en. In deze resto spelen ze wienerwalsjes en kan je schnitzel eten, best wel schattig.


Een tafel verder zitten mister en misses Cowboyhoed (en met een forse broeksriem van Texas). Ze bidden voor het eten en bedanken de dienster (Yeah, thanx ma'am!). Later komen we dat koppel terug tegen die ons dan hartelijk begroeten alsof we al jaren de beste vrienden zijn en roept(!) op het einde van onze chat "Welcome to America". Het blijft een volkje apart. Hun familie blijkt van Texas, maar zelf zijn ze van Californische origine.

We toeren enkele uren voort en komen in de vallei van Borrego Springs. Eén kruispunt, één bank, één winkel, één snackbar en één café. De rest zijn losstaande huisjes verspreid over de vallei. In totaal wonen er 3000 mensen, maar we hebben er maar 9 gezien.

We drinken er in een donkere bar onze regular and diet coke (een beker weer zo groot als een zwembad) en verbazen ons over dit dorpsfenomeen. Aan de toog staat een vrouw dronken te worden, en een vaste caféklant profiteert hiervan om zich over haar te ontfermen. Succes beide!

We rijden de vallei uit, richting grote baan naar Yuma. We rusten ff uit op een lege parking, als er plots een grote truck komt aangereden. De uitgelezen moment, we willen zo een groot baanmachine wel eens van binnen zien.


De chauffeur is uiterst vriendelijk, en showt zijn hondje en zijn truck. Die kerels zijn zo fier op hun rijdende salon dat ze ons met plezier binnen roepen. Wauw, wat een ruimte inside, onze Europese chauffeurs zouden jaloers worden (maar die moeten dan ook geen 4 weken onderweg zijn met een lading).

Later zal Kriss op een andere parking, terwijl ik naar het toilet ben, nog eens een chauffeur aanspreken (één van Canadese origine) die een nog grotere truck heeft. Hij heeft ook een hondje als gezelschap, en showt ook weer zijn truck langs binnen.

Het valt ons ook dat de agent in San Diego (de dag voordien) niet had overdreven, de politie in de Staat Arizona is superactief met het opschrijven en achtervolgen van snelrijders. De ene keer houden ze opvallend wacht aan de kant van de weg, maar dikwijls staan ze ook verborgen in en achter struikjes, zodat ze pas zichtbaar worden als je voorbij rijdt.

Het is al een uurtje donker als we Yuma binnenrijden. We zoeken ons motel op, eten daar en hebben een grappige babbel met Ashley, een jonge dienster met tattoos die graag op huwelijksreis wil gaan naar België ("met al dat bier zou ik alle dagen dronken worden").

In de bar zijn enkele cowboys zich op het podium aan het installeren, en een weinig mensen komen naar het optreden kijken. Het is zaterdag, uitgangsavond, maar we zijn te moe en zoeken onze motelkamer op. Tenslotte hebben we al een hele dag country-muziek gehoord in de auto.

Dag 5: San Diego

We rijden richting San Diego, maar willen onderweg San Juan de Capistrano bezoeken. Hier is de eerste missiepost gelegen. Indertijd hadden die de bedoeling om de "wilde" te bekeren tot het Christendom en aanzetten tot het bouwen van huizen en kerken.

We kunnen de missiepost niet onmiddellijk vinden en komen ongewild bij de sheriff'office uit. Achter de balie zit een niet zo jonge dame, ze blijkt geen echte flik te zijn, maar een vrijwilligster (dat is wat anders dan het rode kruis).

Op dat moment komt er een kleerkast van een vent de hoek omgelopen. De motard van de flikken. Met deze kerel wil je geen last, zijn blik alleen al doodt mensen. Maar zodra hij hoort dat wij van België zijn, wordt hij de vriendelijkheid zelve (zijn grootmoe was hollands, en dat schept in zekere zin een band).

We worden de weg gewezen en genieten even later van "the stone church". Officieel de eerste kerk in Amerika, al bestaat hier geen 100% zekerheid over. De missiepost is een oase van rust en de collibrietjes durven zich te vertonen. Daarbuiten vinden we een gezellig plekje om te eten, en het valt voor het eerst op dat dit dorpje een enorme Mexiaanse/Indiaanse cultuur uitademt.


Onderweg naar San Diego komen we ook Seaworld voorbij, maar het tijdsschema laat ons geen uitstapje toe. Sorry "free Willy", andere keer. Tevens zien we ook een knipoog uit de film The Naked Gun.

"Alles doet mij aan mijn ex denken!" (Leslie Nielsen in The Naked Gun)

We rijden San Diego binnen. Een prachtige, afgeborstelde stad met brede voetpaden waar je van kan eten. Mooie huizen, leuke haven, ferme palmbomen. Zo hadden we ons LA voorgesteld, maar we vinden het terug in San Diego.


In tegenstelling tot NYC heeft men hier een uitgesproken Little Italy. We toeren langs de oude haven, het eilandje met de Navy vliegdekschepen, het Balbao-park (met o.a. de wereldberoemde zoo van San Diego) en the old town (een oud Westerndorpje met uitgesproken Mexicaanse invloed).




De gidse steekt het niet onder stoelen of banken dat haar San Diego zoveel beter/mooier is dan LA, op het arrogante af. Ruiken we daar enige frustratie? Alleszins nergens voor nodig. San Diego is rijk aan natuur en architectuur.

Tegen 's avonds komen we terug aan bij de auto, en slaan voor een uurtje een babbel met een flik. Een toffe kerel die ons nuttige tips geeft voor 's anderdaags (de trip naar Yuma, in Arizona) en ons tevens wijst waar we lekker kunnen eten.

We eten in een romantisch restaurantje, maar daar de Amerikanen geen gezellig tafelen kennen, hebben we wel lekkere vis gegeten, maar staan we in minder dan een half uurtje terug op straat.
Ons hotel (opnieuw een Crown Plaza) is oud, volks en nodigt ons niet uit om lang in de bar te blijven hangen. Na één Budweisser zoeken we onze bedjes (we sliepen bijna altijd apart) op.

Dag 4: Universal Studio's te L.A.


We hebben er zin in, maar toch zijn we een beetje voorzichtig na die mindere avond van gisteren. Universal Studio's is groot en men (onze roadbook) raadt ons aan in het park keuzes te maken, want alles zien zal niet lukken.

Gelukkig zijn we buiten het hoogseizoen en midden in de week. Het valt aardig mee van volk en daar we trachten de max er uit te halen, sjeesen we van hier naar daar, zien we quasi alles en hebben we zelfs nog tijd over!

Binnengekomen maak ik een praatje met Marilyn Monroe. Ze is weg van Belgische chocolade en bier. Tja, wie niet? We kiezen vervolgens voor een rondritje in de eigenlijke studio's. We rijden langs studio's die volop in gebruik zijn voor shows en films. Hier en daar staat een poort open en kunnen we een glimp opvangen van de decors.


We rijden langs bekende plekken (Jurassic Parc, Western dorp, The Fast & The Furious, Jaws, Back to the Future, The Mummy, Desperated HouseWifes, War of the worlds, Psycho, ... ) en overal valt er wel wat te beleven. Heerlijk om een beetje mee in een film te stappen.


We organiseren ons grondig en kunnen alzo Jurassic Park waterbaan doen, Backdraft (werken met vuur in de film), Special Effects Studio (jep, de truken uitgelegd), the Mummy (een roetsjbaan in het donker, waar ik een whiplash aan overhield, en dus stevige koppijn) en in een simulator van de Simpsons(daar word ik nog eens misselijk erbij, humpf).






Effe tijd om te bekomen en een dafalganneke te nemen. Omdat ik het toch al aan mijn maag had en barstende koppijn, zijn we dan maar het griezelslot in gegaan. Overal doken levensgrote Chucky's op, en her en der stonden leukerds achter een hoekje met een mens. Jep, nu had ik het ook nog aan mijnen tikker.

We genieten van de levende filmfiguren die rondlopen en laten ons net niet verleiden om allerlei nutteloze spulletjes te kopen in de shops.



Tot slot gaan we naar de watershow van ... u kan het al raden ... Waterworld. De show is machtig, men kijkt niet op een explosie meer op of minder, veel stuntwerk en tot slot wordt er nog een sportvliegtuig in de arena gekatapulteerd! Wow!

Voor de foto's verwijs in naar Facebook en de film die komt later.

In het hotel hebben we nog een pizza'tje gegeten, ons valies gemaakt en moe maar tevree onze tram ingekropen. Morgen naar San Diego.

Dag 3: L.A.

New York moet nog ontwaken, de straten zijn verlaten en wij worden naar de luchthaven gebracht. We hebben geluk met onze vlucht, weer plaatsjes aan de nooduitgangen.

De vlucht loopt prima, en enkele uren later landen we in L.A., en een shuttledienst brengt ons naar de straat waar alle autoverhuurdiensten hun auto's en kantoren hebben. Dit getuigt weeral van een goed organisatie.

In het verhuurbedrijf Alomo tracht men ons eerst een forse 4x4 aan te smeren. Leuke bak, maar wel een opleg van € 250. No thanx! Vervolgens probeert men ons nog een kleine SUV op te dringen, opleg € 180. Thank you, but no thank you, wij blijven bij onze originele bestelling.

We mogen een "premium" wagen uit kiezen, en schrikken ons een hoedje: "Dju, zo een grote wagen". Een kerel van het huurcentrum denkt dat we niet gelukkig zijn en haalt ons snel een andere uit de carwash. Minstens even groot. We durven niet anders, we nemen hem.

Het is ff wennen: automatische schakeling, een zetel die automatisch naar voor rolt, miles/hour ipv km/u, en dan nog het allerbelangrijkste ... het rijden zelf in het Amerikaanse verkeer.

Het went snel en we sjeesen naar het Crown Plaza Hotel. We verfrissen ons en maken een keuze wat we willen doen in LA op alweer de korte tijdspanne. LA is groot en wat we willen zien ligt ver uit elkaar.

We kiezen een "LA by night"tour, dan kunnen we nog ff bekomen van de reis, en tegen 's avonds staan we gereed. Helaas pindakaas komt het busje niet opdagen. Er wordt gebeld naar de organisatie, men was ons vergeten en men had niet veel zin om ons nog te komen oppikken. De hotelmensen doen het nodige en iemand anders komt ons ophalen om alzo het tourbusje in te halen.

Oef, we zijn op onze geplande toer beland, maar die chauffeur mag zijn fooi wel vergeten, ook al maakt hij er ons attent op dat 15% wel aangewezen. De chauffeur is trouwens een rare kerel. Hij vertelt domme grapjes en lacht dan Eddy Murphy gewijs met zijn eigen moppen. Wij lachen om zijn lachje, al steekt dat al snel tegen. Een hollands koppel in het gezelschap zegt het volgende over de chauffeur: "Ach, tis gewoon een ouwe hoer".

Wat ook snel tegensteekt is de toer. Men had ons verwittigd dat L.A. geen leuke stad is, maar we wilden dat eigenlijk niet geloven. Bij deze kregen we de bevestiging. L.A. is vies, vuil, oud, stoffig en vol smog. De letters "Hollywood" krijgen we in de verte te zien en schijnen 's avonds niet eens verlicht te zijn.



We zien onder weg ja-knikkers (oliepompen) en Jezus! De dorpsgek van L.A. loopt hier rond in lang kleed en dito baard. Wat later wordt hij opgepakt. De bus brengt ons naar de ingang van de Universal Studio's. Het pretpark is gesloten, maar een winkelstraat met fel neonlampen en overdreven veel reclame nodigen ons uit. Souvenirshops, eettenten, hardrockcafé, ... tot cinemazalen. We worden geacht hier te eten en dan ons uiteindelijke toer te kunnen starten.

We kiezen voor onze eerste cheeseburger. Na twee happen kieperen we de maaltijd weg. De hamburger en de frieten druipen van het vet. We worden wat pissig, is dit nu L.A.?

Na het eten zien we eindelijk eens iets: the walk of fame, het chinese theatre en het kodaktheatre. Look-a-likes van Indiana Jones, Michael Jackson, etc ... wachten op onze dollars, in ruil mogen we met hen op de foto. Sommige zijn leuk, maar andere trekken er in de verste verte nog niet op.

We schuimen de sterren op de grond af, kieken bekende namen, en bekijken deze straat. The Sunsetboulevard is niet veel soeps, hier zou je 's nachts niet willen lopen, veel nachtwinkeltjes en "rare" shops.



Vervolgens rijd de bus langs bekende plekjes als Beverly Hills, Rodeo Drive, Het hotel waar Guns'n'Roses een reuze orgie hield en het verdiep afbraken, het hotel van de film Pretty Woman, Het politiebureau van de film Beverly Hills Cop en de building van de film Die Hard. We toeren ook langs grote filmskantoren MGM en Warner Bros, en krijgen nog een glimp te zien van Walt Disney Concert Hall.

We zien nog wat grote en kleine dingen, maar de slotsom is toch dat we wat teleurgesteld zijn in de toer en in L.A.

Graag had ik nog Santa Monica willen zien en Venice Beach, maar meer dan een bordje van de afslag op de autostrade wordt ons niet gegund.

De gids zet iedereen af, morgen hopen we mooiere dingen te zien. Morgen gaan we naar Universal Studio's!

Dag 2: New York

We hebben prinsheerlijk geslapen, maar dat mag niet verwonderen na de lange vorige dag die eigenlijk 1,5 dag lang was.

Ontbijten doen we vlakbij in een Starbucks-bar, een koffieclub waar we nog dikwijls zullen vertoeven. Omdat we nog slechts één volledige dag hebben in NY, willen we deze optimaal benutten. We doen geen musea, geen buildingbezoeken, geen shoppingmalls.

Manhattan laat zich goed tevoet doen als je hier langer zou zijn, maar we zijn hier niet lang en kiezen voor de "hop on/hop off"-bus. Een leuke dubbeldekker met open dak, die de toer van Manhattan doet. Een gids vertelt onderweg wat je dient te weten.

We sjeesen langs buildings en de camcorder mag al gelijk aan zijn overtime beginnen. We komen voorbij bekende plekken uit films en nieuwsverslagen. Eigenlijk zou je deze toer tweemaal moeten doen, er valt overal wat te zien. Niet alleen de gebouwen, maar ook de mensen. Nergens kan je zo leuk mensjes kijken als in deze stad.

In de buurt van het WTC doen we onze eerste hop off. Het WTC is helemaal anders dan verwacht. Het grote plein waar ooit de 7 beroemde buildings stonden, en later de befaamde muur van slachtoffers en hero's, is nu omgevormd tot een reuze bouwwerf. Massa's kranen, kipwagens, bobcatjes. Als je het niet zou weten, dan was dit niet de beruchte 9/11-plek.

Veel politiewagens in de straten die op het plein uitkomen. Blijkbaar toch een plek waar niet te veel mag foutlopen? Even later ontdekken we een gallerij naar waar de hele "heilige groundzero stuff" is ondergebracht. Dit is een voorlopig tussenstadium. Wat nu een werf is, zal een park worden met allerlei gebouwen, monumenten en vijvers. Een reuze eerbetoon/herdenkingsplek voor die dag. De wereld zal er nog van horen.

We "hoppen on" en toeren verder na een vettige maaltijd (full loaded fries, friet met gesmolten kaas, bacon, een liter ketchup en een massa zout waar de dode zee jaloers op is). We rijden voorbij het VN gebouw, museumschepen en nog zo vanalles.

De italiaanse wijk had ik me anders voorgesteld. Italiaanser zeg maar. Chinatown daarentegen kan niet missen, al is het wel een vieze vuile wijk. We komen voorbij Empire State, Chryselbuilding, Rockefeller en St.Patricks Cathedral, en we "hoppen off".

St.Patricks is enorm wauw, want dit is meer dan dat kerkje van National Treasure aan Wallstreet of dat kerkje waar Sister Act haar ding deed. Aan Rockefeller heerst er een drukte, er wordt volop reclame gemaakt voor drankjes en snoepjes van vlierbessen. De Trumptower is machtig langs buiten, maar inside is het maar magertjes. We zijn snel terug buiten en genieten dan maar van koffie en cake (jep, Starbucks).

We gaan te voet richting Central Park, we willen de gevels van het Metropolitan Museum of Art en Guggenheim aanschouwen. Deze liggen halverwege het park, we wandelen langs het park ipv er in. Deze wandeling blijft maar duren, de bevestiging dat deze groene oase toch wat meer is dan het doorsnee gemeenteparkje van bij ons.

Beide gevels worden gevonden en gekeurd, we vinden Guggenheim een beetje slordig afgewerkt. We keren terug deze keer door het park. Er is voor ieder wat wils. Een standbeeld van Alice in Wonderland, een vijver waar je met bootjes op afstandbediening kan varen en een kleine zoo.

Opvallend veel joden van orthodoxe origine in het park, zie ik daar enige gelijkenis met ons Stadspark? We hoppen een derde keer op de sightseeing bus en laten ons richting Time Square voeren. We hebben de toer nu volledig gedaan.

Het begint te schemeren en de stad maakt zich weer op om de avond in te gaan. We laten ons imponeren door de M&M shop en de reuze speelgoedwinkel. Opnieuw zijn we betoverd door Time Square.

Onze avondmaal valt nog meer onder het motto "het moet niet goed zijn, als het maar veel is". Het valt ons wel op dat we onze ID moeten tonen voor een pintje, zien we er dan nog zo snottig uit? We zullen deze handeling nog veel moeten doen deze trip. Anyway, het eten vonden we geen hoogvlieger, maar in LA zullen we nog eens vettiger eten zal blijken.

Broadway start zijn shows, ik ben een Hard Rock T-shirt rijker en moe maar voldaan zoeken we ons bedje op. Morgen vroeg op, de vlieger wacht op ons richting LA.

Dag 1: New York

De vlucht naar NYC was zalig. We kunnen aan een nooduitgang zitten en hebben dik 1,5 m beenruimte. Tijdens de vlucht kunnen we op een persoonlijke TV films kijken, spelletjes spelen, muziek beluisteren en vluchtinfo opvragen. Het eten is prima en de stewardessen zijn super vriendelijk.

Eén Belgiëlei-joden (hoed, baard, pijpekrullen) werkt op de zenuwen van passagiers en cabinepersoneel. Te dikwijls rechtstaan om in de handbagage te rommelen en wat van zijn koosjere voeding te nuttigen. Voorts wroeten in de stoel en nog tijdens het eten willen slapen, en zijn stoel naar achter duwen zodat de passagier er achter zijn pizza te dicht naar zijn neus ziet komen.

Ten lange leste haalde meneer de jood een stuk meubilair (!) uit zijn handbagage, wat later een opvouwbaar houten voetbankje bleek te zijn, en ging de rest van de vlucht onder zeil. Het koppel achter hem kregen een beter plekje toegewezen in de metalen vogel.

Aangekomen vallen ons drie dingen hard op:
- NY is enorm groot, de rit van de JFK naar het hotel bleef duren
- In NY moet je een stukje kunnen autorijden of je wordt van de baan gereden (aan de Westkant was het verkeer opvallend kalmer, met uitzondering van LA).
- Veel wijken met tralies voor het venster

New York maakte vanaf de eerste seconde een enorme indruk op ons. Van deze stad hou je tenvolle of niet, hier bestaat geen weg tussen. Wij kregen de indruk plots in een film te stappen, of op zijn minst op de set van een bekende film te lopen (dat gevoel is tijdens de gehele reis nooit helemaal verdwenen).

Daar we maar 1,5 dag in deze stad waren moesten we deze tijd optimaal benutten. Na ons te hebben opgefrist, kropen we een boot op en kregen op de Hudson (daar waar laatst een vliegtuig een noodlanding moest maken) de skyline van NY te zien. Indrukwekkend!



Daar het avond werd, en overal de lichtjes werden ontstoken, werd het panorama alleen maar beter. Een gids met gevoel voor humor toont ons vanop het water alle bekende plekjes. We varen onder de Brooklynbridge en andere (film)bruggen, we zien buildings, piers, en tot slot het vrijheidsbeeld. Het is enorm koud geworden en we blijven als enigste op het bovendek, maar moeten op het laatste ook toegeven en kruipen binnen. Ons hotel ligt op één straat van Time Square. Deze plek leeft 's avonds enorm op. Theaters (Broadway) spelen hun shows en de sfeer tussen de neonverlichting is fenomenaal. We kijken onze ogen uit.


We eten onze eerste maaltijd op Amerikaanse bodem. Enorme borden, vettige troep, en één bord lijkt ons echt al meer dan genoeg (beetje verlegen bestellen we en zeggen we dat Sanne niet zoveel honger heeft. We doen die truk later nog een paar keer, tot we doorhebben dat niemand in de USA er om maalt dat je een bordje deelt). Eén bord kregen we ook niet op. We laten de rest staan.

Moe (we zijn al supervroeg wakker en we mogen bij deze dag nog extra uurtjes verschil bij tellen) zoeken we ons hotel op. Woehoee! We zijn in Amerika.