op de wachtlijst

Het is zover, sinds vandaag staan we officieel op de wachtlijst bij Ray of Hope.
Onze voorkeur is een kindje tussen 0 en 2,5 jaar zonder voorkeur van geslacht.
Op welke plaats we juist staan weet ik niet meer, maar ik dacht op 126. Op de hoeveelste met onze voorkeur weet ik niet, heb nog geen tijd gehad om het na te kijken.
We weten wel dat het lange wachten nu kan beginnen, maar toch is het een zalig gevoel.
De papierenslag kan beginnen.

voorbereiding

Jaja, nog enkele nachten slapen en onzen opritdrank kan starten.
We hebben toch wel wat werk gehad, lichtjes ophangen, alles wegruimen,....
Het resultaat mag er best wezen, we zijn content. Nu nog hopen dat de mensen (de teller staat momenteel op 57 mensen) het een beetje gezellig vinden.
Foto's volgen.

mijn eerste werkdag

Jaja, op een zaterdag ben ik voor de eerste dag na 2 weken terug gaan werken. Op zich niet zo lang thuis natuurlijk, maar toch.
Het was met gemengde gevoelens dat ik deze morgen zeer vroeg uit mijn bed kwam. Kan niet zeggen dat ik er naar uit keek, eerder beetje bang.

Waarom?

1. Omdat ik de dagen voordien niets anders deed dan slapen. Sommigen zullen dan spontaan denken dat ik gewoon een luie trien ben, maar die zitten fout (deze keer toch). Ik denk dat ik toch nog wel last had van de narcose, ook al was het maar zo een korte. Ik ben helemaal niet gewoon om medicatie te nemen, dus zal alles wel wat langer in mijn lichaam zitten zekers.
2. Omdat fulltime werken bij ons niet niets is. Het is met momenten toch wel surieus uit de pijp komen. Ik was bang dat ik het nog niet ging aan kunnen.

Anderzijds was ik wel blij om iedereen terug te zien en eindelijk terug onder de mensen te komen.

En, wat bleek: na een paar uur zat ik er al terug helemaal in en was ik blij dat ik er was.
Na acht uur was ik wel verschrikkelijk moe, maar toch had ik een voldaan gevoel.
Hoe dom kan ne mens zijn om zoiets te zeggen na een dag te mogen gaan werken?

Koppen

Ik heb daarjuist met heel veel ongeloof naar koppen gekeken en dan meer bepaald naar de extra uitleg bij de uitzending over de Bulgaarse kinderen.
Nu zijn ze maar af en toe met een flash back naar het programma teruggegaan en moest me soms verplichten om te blijven kijken.
Heb eigenlijk spijt dat ik het programma toen niet gezien heb. "Spijt" is misschien niet de juiste woordkeuze, maar toch.
Ik begrijp wel dat de Bulgaarse ambassadeur in België zei dat het gemanipuleerd is en onjuist. Dat is ook het enige dat hij kan doen, proberen om de feiten te ontkennen.
Laat het dan ook voor 75% zo zijn, dan nog is het te mensonwaardig.
Je kan je niet inbeelden dat dit nog bestaat in deze wereld.
Zelf moet ik dagelijks mensen verzorgen door mijn werk. Ik begrijp dat het financiële soms je gemoed omlaag haalt en je je afvraagt "waarom". Maar dat kan even zijn, maar niet blijven duren. Mensen toch, je bent met levende wezens bezig, met mensen van vlees en bloed, die gevoelens hebben net als iedereen.
Zou hier nog veel ongeloof kunnen neerschrijven, maar de personen die het gezien hebben weten nu al wat ik bedoel.

PS: heeft er iemand de uitzendig van toen opgenomen? Is er een manier dat ik die toch te zien zou krijgen? Via pc wil me niet lukken. Merci alvast.

definitief

Soms lijkt het nemen van een beslissing rationeel zeer logisch, maar emotioneel is het toch vaak moeilijk.
Je weet dat het niet kan en mag, je denk dat je dat allemaal verwerkt hebt, maar na het laten uitvoeren van iets waardoor het allemaal definitef is, komt alles toch naar boven.
Och ja, misschien wel normaal, maar had het toch niet gedacht, of gehoopt misschien??????

operatie

Voila, ben alweer thuis. De operatie is goed verlopen en ik ben goed wakker geworden :-)
Ik had geluk, ik stond als eerste op de lijst. Niets zo ambetant dan uren te moeten wachten tot het je beurt is, minuten duren dan uren denk ik.
Niet bij mij, om 7u30 kwamen ze me al halen. Op de operatietafel heb ik het nog 8u10 zien worden en dan ging het licht uit.
De volgende moment dat ik me herinner is 10u15 toen ik terug naar de kamer werd gebracht en mijn venteke me heel liefdevol aan het opwachten was.
Hij heeft me overladen met lieve kusjes, een heel ontroerend kaartje en met Antonio, een schat van een bruin beerke.
In de namiddag, na 2 x op te staan, infuus uit en wondjes verzorgd, kwam de chirurg en kreeg ik gelukkig groen licht om naar huis te gaan.
Ik was er niet zeker van dat dit het geval zou zijn en had toch een "noodzakje" gemaakt voor een nachtje, maar dat was niet nodig.
Ik ben heel de dag overladen geworden met smskes en telefoontjes. Ik wil iedereen langs deze weg bedanken hiervoor en om aan me te denken, Merci.
Het rusten en recupereren kan nu beginnen.

intake

vandaag na het werk gsm opgezet en ja hoor, ROH had gebeld met de mededeling dat ze ons dossier hadden ontvangen.
Direct terug gebeld natuurlijk. We hebben een afspraak op 31 januari. Het is nog wel even, maar overdag is het momenteel even onmogelijk voor ons. Mijn venteke heeft een andere functie op zijn werk en is nu verantwoordelijk voor bepaalde zaken en kan in de eerste weken zeer moeilijk verlof nemen.
Maar ja, nog 2 weken en half, is nu ook geen ramp. De dag is er, weeral iets om naar uit te kijken, iets dat ons een stap dichter brengt.

bruine enveloppe

eindelijk, vandaag zat de langverwachte typisch bruine enveloppe in de bus met ons vonnis.
We hebben het ineens ingescand en doorgemaild naar Kind en Gezin. K&G had ons gezegd dat het ook zo kon, best gemakkelijk.
En nu,..... kunnen we terug wachten.
Ben eens nieuwsgierig hoe lang het gaat duren voor ROH met ons contact gaat opnemen. Hopelijk niet te lang, maar ja....
Weeral een stap vooruit. Het einddoel is nog niet in zicht, maar komt dichterbij.

nog 1 week

Nog 1 week en het is allemaal weeral voorbij.
Volgende week dinsdag moet ik namelijk naar het ziekenhuis voor 2 chirurgische ingrepen.
Op zich niet zo ernstige ingrepen, want ik mag normaal gezien 's avonds het ziekenhuis al terug verlaten.
Maar toch ben ik nerveus. Waarom? Wel ja, ik moet door een aandoening dagelijks medicatie slikken die mijn bloed verdunnen. Met deze medicatie moet ik natuurlijk stoppen voordat ze me kunnen opereren. Ik moet nu ter vervanging hiervan mezelf twee keer per dag inspuiten.
Het stoppen van de medicatie houdt voor mij altijd iets meer risico in dan bij iemand anders.
Ik zal dus blij zijn dat ik 's avonds terug mijn spuitje kan zetten.(wist niet dat ik zo kon verlangen naar een spuit.... :-) )
Ik weet het, het is stom, maar toch zal ik blij zijn dat het allemaal achter de rug is.
Was het maar al 15 januari 21u.....

ons vonnis

Zoals jullie allen al hebben kunnen lezen hebben we een positief vonnis.
Ons vonnis werd normaal geveld op 20/12.
Ik had zo gedacht dat we een week later of, door de feestdagen, de eerste week van januari ons vonnis thuis zouden krijgen zodat we alles eindelijk kunnen opsturen naar Kind en Gezin.
Vorige week nog steeds niets.
Kriss had vorige week vrijdag eens gebeld naar de rechtbank. Daar kreeg hij te horen dat ze het heel druk hebben en dat ons vonnis op haar bureau klaar lag. Ze hoopte dat ze het die dag nog buiten zou krijgen.
Voor hen is het natuurlijk maar een papier, maar voor ons wel zeer belangrijk.
Momenteel zit ik deze week in de les en mijn venteke is in ziekeverlof door zijn rug. Nu zouden we dus gemakkelijk naar de past kunnen om de brief te gaan halen. Voor mij is het gemakkelijk om enkele uren te "spijbelen" om op tijd thuis te zijn.
Het is nu dinsdag, elke dag rond de middag gaat er een sms van Brussel (school) naar Antwerpen om te horen of er al iets in de bus zit, maar neen hoor, nog steeds niet.
Morgen heb ik na de middag statistieken, een vak waar ik niet vroeger weg wil. Ik ken nog niets van statistieken, maar ik heb zo een idee dat statisch gezien de kans heel groot is dat hij er dan zal zijn.
Dan zal ik donderdag wel enkele uren vroeger stoppen moest het nodig zijn, dan hebben we onze Mr de filosoof (zie ouder bericht) en die ligt me toch niet zo.
Ik hoop echt dat het vonnis er deze week is.....
Laat ons bidden.... :-)

2007-2008

Aan iedereen wens ik alvast een gelukkig 2008. Ik hoop dat iedereen leuk heeft kunnen vieren op de manier dat hij/zij wou.
Wij zijn, samen met 2 vrienden Elke en Lieke, lekker gaan eten naar wok en tandoor. Het was zalig lekker. Ook de wijn, die nogal vlug naar mijn hoofd steeg.
Om 0:00u was er natuurlijk een lekker glaaske sjampieter en de nodige wensen.
Een uurke later zijn we een fikse wandeling gaan doen van het Zuid naar de Grote markt. Deed wel deugd om even wat frisse lucht op te snuiven.
Daar gingen we naar Brasserie Appelmans. We stonden op de gastenlijst.
We voelden ons er geen van allen op ons gemak. En drinken, wel, dat was een probleem. Om de één of andere reden mochten we niet zelf bestellen aan den toog, maar enkel via de garcon. toch wel raar dat die man van de tafel naast ons met drinken kwam. Was hij dan een feestende garcon????
We hebben het nogal vlug voor bekeken gehouden en zijn toen richting Aalmoezenier gegaan.
Een plaats waar we meestal weggaan. Daar vonden we wel hetgeen we zochten, beetje de benen losgezwierd, iets gedronken en gelachen met de zatten onder het volk.
zo was er ene die het toch nie schoon vond dat ze zijne das moesten hebben en niet die van Kriss. Die van Kriss was nu toch wel veel schoner geknoopt dan die van hem zeker......
Rond 5u hielden we het voor bekeken en gingen terug richting Groenplaats om daar den tram te pakken.
Het viel redelijk mee. Alleen zijn er altijd zo van die mensen op den tram die hun hele leven tegen elkaar vertellen en dan nog liefst voor iedereen die op den tram zit.
Zo zijn we te weten gekomen dat die vrouw plots iemand terug zag die ze al lang niet meer gezien had. Bleek dit ne rijkswachter te zijn waar ze woont, Loenhout.
De Rijkswachter vroeg hoe het nu was afgelopen met heel die affaire met hare vent. Ze heeft die dus laten oppakken door de politie toen hij van zijn werk kwam.......
Toch wel lachwekkend hoe open sommige mensen zijn als ze gedronken hebben.
Eindelijk thuis aangekomen deed het zalig deugd dat we ons beddeke mochten opzoeken.
We zijn toch ook geen 18j meer zenne.

Al bij al was het een heel gezellige avond en heel leuk gezelschap.
Bij deze: Elke en Lieke, bedankt voor de avond.